Antieke sakhorlosies is lank reeds 'n belangrike element in die evolusie van tydhouding en mode, wat hul oorsprong terug na die 16de eeu naspeur. Hierdie klein, draagbare horlosies, wat vir die eerste keer in 1510 deur Peter Henlein vervaardig is, het persoonlike tydmeting 'n rewolusie teweeggebring deur 'n kompakte alternatief vir die groter, stilstaande horlosies van die era te bied. Sakhorlosies, wat aanvanklik as hangertjies of aan klere gedra is, het deur die eeue ontwikkel in ontwerp en funksionaliteit. Hulle het oorgeskakel van die swaar, tromvormige 'horlosies' van die 16de eeu na die meer verfynde, geronde vorms wat teen die 17de eeu netjies in onderbaadjie-sakke pas. Hierdie transformasie is aangespoor deur vooruitgang in horlosiemaaktegnologie, soos die bekendstelling van die silinder-escapement en later die hefboom-escapement, wat die akkuraatheid aansienlik verbeter het. Die American Watch Company, later bekend as Waltham, het 'n deurslaggewende rol gespeel in die massaproduksie van sakhorlosies in die 19de eeu, wat dit meer toeganklik en bekostigbaar gemaak het. Ten spyte daarvan dat dit in die 20ste eeu grootliks deur polshorlosies en digitale toestelle vervang is, bly antieke sakhorlosies hoog op prys gestel deur versamelaars en entoesiaste vir hul historiese betekenis, ingewikkelde vakmanskap en die elegansie wat dit na die horologiese geskiedenis bring.
Sakhorlosies was 'n belangrike deel van die moderne beskawing en ontwikkelings in die horlosiewêreld.
Sedert die 16de eeu was hulle 'n integrale deel van mansmode. Hierdie klein, ronde horlosies het draagbare horlosies verteenwoordig en was 'n statussimbool totdat massaproduksie maklik geword het. AGTERGROND:
Die eerste sakhorlosie is in 1510 in Neurenberg, Duitsland, deur Peter Henlein uitgevind. Die Italianers het teen die vroeë 16de eeu horlosies vervaardig wat klein genoeg was om op die persoon gedra te word. Die eerste sakhorlosie is uitgevind deur 'n Duitse horlosiemaker genaamd Peter Henlein in 1510. Deur die onlangse vooruitgang in hoofvere te gebruik, kon Peter 'n kleiner horlosie-ontwerp skep wat voorheen nie moontlik was nie. Hierdie eerste model was baie kleiner as enige ander horlosies en was kompak genoeg om op 14 Februarie 2020 gedra te word.
Die eerste horlosies wat gedra is, wat in die 16de-eeuse Europa gemaak is, was oorgang tussen horlosies en horlosies. Hierdie 'horlosies' is aan klere vasgemaak of aan 'n ketting om die nek gedra. Hulle was swaar dromvormige kopersilinders van etlike duim in deursnee, gegraveer en versier. Hulle het net 'n uur hand gehad. Die gesig was nie met glas bedek nie, maar het gewoonlik 'n skarnierbare koperdeksel gehad, dikwels dekoratief deurboor met roosterwerk, sodat die tyd gelees kon word sonder om oop te maak. Die beweging is van yster of staal gemaak en met tapse penne en wiggies aanmekaar gehou totdat skroewe ná 1550 begin gebruik is.
Baie van die bewegings het slaan- of alarmmeganismes ingesluit. Die vorm het later in 'n geronde vorm ontwikkel; dit is later Neurenberg-eiers genoem. Nog later in die eeu was daar 'n neiging vir horlosies met 'n ongewone vorm, en horlosies wat soos boeke, diere, vrugte, sterre, blomme, insekte, kruise en selfs skedels (Doodskophorlosies) gevorm is, is gemaak.
Style het in die 17de eeu verander en mans het begin om horlosies in sakke te dra in plaas van as hangertjies (die vrou se horlosie het tot in die 20ste eeu 'n hanger gebly). Dit het na bewering in 1675 plaasgevind toe Charles II van Engeland onderbaadjies bekendgestel het. Om in sakke te pas, het hul vorm ontwikkel in die tipiese sakhorlosievorm, afgerond en platgemaak sonder skerp kante. Glas is gebruik om die gesig te bedek, begin omstreeks 1610. Horlosiefobs het begin gebruik word, die naam kom van die Duitse woord fuppe, 'n klein sak.[5] Die horlosie is gewikkel en ook gestel deur die agterkant oop te maak en 'n sleutel by 'n vierkantige prieel te pas, en dit te draai.
Tot in die tweede helfte van die 18de eeu was horlosies luukse items; as 'n aanduiding van hoe hoog hulle gewaardeer is, sluit Engelse koerante van die 18de eeu dikwels advertensies in wat belonings van tussen een en vyf guineas bied bloot vir inligting wat kan lei tot die terugwinning van gesteelde horlosies. Teen die einde van die 18de eeu het horlosies (terwyl dit nog grootliks met die hand gemaak is) egter meer algemeen geword; spesiale goedkoop horlosies is gemaak om aan matrose te verkoop, met kru maar kleurvolle skilderye van maritieme tonele op die wysers.
Tot in die 1720's was byna alle horlosiebewegings gebaseer op die randescapement, wat in die 14de eeu vir groot openbare horlosies ontwikkel is. Hierdie tipe ontsnapping het 'n hoë mate van wrywing behels en het nie enige soort juwele ingesluit om die kontakoppervlaktes teen slytasie te beskerm nie. As gevolg hiervan kan 'n randhorlosie selde enige hoë standaard van akkuraatheid bereik. (Oorlewende voorbeelde hardloop meestal baie vinnig, en kry dikwels 'n uur per dag of meer.) Die eerste wydgebruikte verbetering was die silinderontsnapping, wat vroeg in die 18de eeu deur die Abbé de Hautefeuille ontwikkel is en deur die Engelse vervaardiger George Graham toegepas is. Toe, teen die einde van die 18de eeu, is die hefboomontsnapping (uitgevind deur Thomas Mudge in 1755) in beperkte produksie gebring deur 'n handjievol vervaardigers, insluitend Josiah Emery ('n Switser in Londen) en Abraham-Louis Breguet. Hiermee kan 'n huishoudelike horlosie tyd hou tot binne 'n minuut per dag. Hefboomhorlosies het na ongeveer 1820 algemeen geword, en hierdie tipe word vandag steeds in die meeste meganiese horlosies gebruik.
In 1857 het die American Watch Company in Waltham, Massachusetts, die Waltham Model 57 bekendgestel, die eerste wat uitruilbare onderdele gebruik het. Dit het die koste van vervaardiging en herstel verminder. Die meeste Model 57-sakhorlosies was in 'n muntstuk silwer ("een nege boete"), 'n 90% suiwer silwer legering wat algemeen in dollarmunte gebruik word, effens minder suiwer as die Britse (92,5%) sterling silwer, wat albei die hoër suiwerheid vermy het van ander soorte silwer om sirkulerende munte en ander nuttige silwervoorwerpe langer te laat hou met swaar gebruik.
Horlosievervaardiging was besig om vaartbelyn te word;
die Japy-familie van Schaffhausen, Switserland, het hierin die pad gelei, en kort daarna het die pasgebore Amerikaanse horlosiebedryf baie nuwe masjinerie ontwikkel, sodat die American Watch Company (later bekend as Waltham) teen 1865 meer as 50 000 betroubare horlosies elk kon vervaardig. jaar. Hierdie ontwikkeling het die Switserse uit hul oorheersende posisie aan die goedkoper kant van die mark gedryf, wat hulle gedwing het om die kwaliteit van hul produkte te verhoog en hulself eerder as die leiers in akkuraatheid en akkuraatheid te vestig. METODOLOGIE:
Sakhorlosies het vyf primêre meganiese komponente: 'n hoofveer, 'n rattrein, 'n balanswiel, 'n ontsnapmeganisme en 'n horlosie.
Die hoofveer word saamgepers wanneer 'n sakhorlosie gewikkel word, en die meganiese energie wat geproduseer word, word gebruik om die horlosie aan te dryf 21 Okt 2015. Die ware waarde van 'n sakhorlosie hang van 'n paar faktore af. Ouderdom, rariteit en handelsmerk sal almal die verkoopprys beïnvloed. Die handelsnaam sal hoofsaaklik die meeste van die horlosie se waarde verteenwoordig – goeie sakhorlosiehandelsmerke kan vir etlike duisende ponde verkoop. RESULTATE :
Vir sowat 400 jaar was die sakhorlosie die gewildste vorm van draagbare horlosie, wat eers in die 20ste eeu deur die polshorlosie oortref is.
Vanaf die 16de eeu het die sakhorlosie 'n noodsaaklike bykomstigheid vir mans geword, wat beide prakties en modieus was met die ontwikkeling van elegante ontwerpe. Tradisioneel word die sakhorlosie aan 'n ketting vasgemaak, wat dit moontlik maak om die horlosie as 'n halssnoer te dra of aan 'n deel van klere vas te maak. Terwyl Europa sedert die 1500's vervaardig is, is die eerste Amerikaanse sakhorlosies eers in die 1800's vervaardig. Ten spyte van die stadige vooruitgang in die State, was die Waltham Watch Company van Massachusetts die eerste om sakhorlosies met verwisselbare onderdele te ontwikkel, wat beide die vervaardigingsproses bespoedig sowel as die koste verminder het. Waltham-sakhorlosies word vandag steeds baie gesog deur horologiese entoesiaste, met baie wat deur handelaars en op 'n veiling verkoop word. AFSLUITING :
Sakhorlosies is ongewoon in die huidige dag, nadat dit vervang is deur polshorlosies en slimfone. Tot vroeg in die 20ste eeu het die sakhorlosie egter oorheersend vir mans gebly, met die polshorlosie wat as vroulik en onmanlik beskou is. In mansmodes het sakhorlosies in die tyd van die Eerste Wêreldoorlog deur polshorlosies vervang, toe beamptes in die veld begin besef het dat 'n horlosie wat om die pols gedra word makliker bereikbaar is as wat een in 'n sak gehou word. 'n Horlosie van oorgangsontwerp, wat kenmerke van sakhorlosies en moderne polshorlosies kombineer, is 'n "sloothorlosie" of "polsbandjie" genoem. Die meer akkurate sakhorlosies is steeds wyd gebruik in spoorweë, selfs al het hul gewildheid elders afgeneem.
Die wydverspreide gebruik van sakhorlosies in 'n professionele omgewing het uiteindelik in ongeveer 1943 tot 'n einde gekom. Die Koninklike Vloot van die Britse weermag het Waltham-sakhorlosies, wat nege-juweelbewegings was, met swart wysers en nommers wat met radium bedek was, aan hul matrose versprei. vir sigbaarheid in die donker, in afwagting van die uiteindelike D-Day-inval. Vir 'n paar jaar in die laat 1970's en 1980's het drie-stuk pakke vir mans teruggekeer na die mode, en dit het gelei tot 'n klein herlewing in sakhorlosies, aangesien sommige mans eintlik die vestsak vir sy oorspronklike doel gebruik het. Sedertdien maak sommige horlosiemaatskappye steeds sakhorlosies. Aangesien baadjies lankal uit die mode geraak het (in die VSA) as deel van formele besigheidsdrag, is die enigste beskikbare plek om 'n horlosie te dra in 'n broeksak. Die meer onlangse koms van selfone en ander toerusting wat op die middel gedra word, het die aantrekkingskrag daarvan verminder om 'n bykomende item op dieselfde plek te dra, veral omdat sulke saktoerusting self gewoonlik tydhou-funksionaliteit het.
In sommige lande word 'n geskenk van 'n sakhorlosie met goue omhulsels tradisioneel aan 'n werknemer toegeken by hul aftrede. Die sakhorlosie het weer gewild geword in die steampunk-subkulturele beweging wat die kunste en modes van die Victoriaanse era omhels het, waartydens sakhorlosies byna alomteenwoordig was.
BIBLIOGRAFIE:
Milham, Willis I (1945), Time and Timekeepers, New York: MacMillan, ISBN 0-7808-0008-7.