'n Horlosiebeweging bestaan meestal uit 'n aantal ratte [wat "wiele" genoem word] wat deur 'n boonste en 'n onderste plaat in plek gehou word. Elke wiel het 'n sentrale as [genoem 'n "prieel"] wat daardeur loop, waarvan die punte in gate in die plate pas. As jy 'n metaalskag in 'n metaalgat het, met niks om dit te beskerm nie, sal dit uiteindelik wegslyt soos die skag draai. Om slytasie te voorkom, en ook om wrywing te verminder, het die meeste horlosies klein doughnut-vormige juwele aan die punte van baie van die wielpele om te verhoed dat hulle in direkte kontak met die rande van die gat kom. Die juwele is gewoonlik natuurlike of mensgemaakte robyne, maar kan ook diamante en saffiere wees. Die vinnigste bewegende wiele [veral die balanswiel] op 'n horlosie het gereeld addisionele "dop"-juwele bo-op die gewone "gat"-juwele om te verhoed dat die prieel op en af beweeg, en die meeste horlosies het ook 'n paar spesiale juwele [genoem "pallet" en "rol" juwele] as deel van die ontsnapping.
Baie vroeë sakhorlosies het selde juwele gehad, bloot omdat die konsep nog nie uitgevind is nie of nie algemeen gebruik is nie. Teen die middel van die 1800's het horlosies gewoonlik 6-10 juwele gehad, en 'n horlosie met 15 juwele is as 'n hoë graad beskou.
Teen die 20ste eeu is egter meer en meer horlosies gemaak met hoër juweltellings, en die kwaliteit van 'n horlosie word dikwels beoordeel deur hoeveel juwele dit het. Dus, laer graad Amerikaans-vervaardigde horlosies van die laat 1800's en tot in die 1900's het tipies juwele net op die balanswiel en die ontsnapping [7 juwele in totaal]. Mediumgraad horlosies het 11-17 juwele, en hoëgraadse horlosies het gewoonlik 19-21 juwele. Uiters ingewikkelde horlosies, soos chronometers, chronograwe, kalender- en klokhorlosies, kan meer as 32 juwele hê, en sommige hoëgraadse spoorweghorlosies het "dop"-juwele op die stadiger wiele bykomend tot die vinniger bewegende wiele.
Let daarop dat, hoewel die aantal juwele wat 'n horlosie het gewoonlik 'n goeie aanduiding is van die algehele kwaliteit daarvan, dit om drie hoofredes nie 'n absolute standaard is nie. Eerstens, soos hierbo genoem, is baie horlosies wat voor die 20ste eeu gemaak is, beskou as "hoë graad" vir hul dag, ten spyte van die feit dat hulle net 15 juwele het. Tweedens, sommige horlosies het ekstra juwele wat hoofsaaklik bygevoeg is vir vertoning en wat nie bygedra het tot die horlosie se akkuraatheid of kwaliteit nie [en wat soms nie
selfs regte juwele om mee te begin!] Derdens was daar beduidende debat oor die jare oor hoeveel juwele 'n horlosie selfs as "hoë graad" beskou moet word. Webb C. Ball, die man wat die meeste verantwoordelik was vir die vasstelling van die standaarde waarvolgens spoorweghorlosies in die laat 1800's en vroeë 1900's beoordeel is, het beweer dat enigiets verder as 17 of 19 juwele nie net onnodig was nie, maar eintlik 'n horlosie moeiliker gemaak het om te onderhou en herstel. Die meer algemene idee van "hoe meer juwele, hoe beter" sal waarskynlik nie binnekort verdwyn nie.
Die meeste sakhorlosies wat in die laat 1800's en daarna gemaak is en wat meer as 15 juwele het, het die juweeltelling direk op die beweging gemerk. As daar geen juwele gemerk is nie, en die enigste sigbare juwele is dié op die balansstaf [reg in die middel van die balanswiel], het die horlosie waarskynlik net 7 juwele. Let daarop dat 'n horlosie met 11 juwele identies lyk aan een met 15 juwele, aangesien die ekstra 4 juwele aan die kant van die beweging direk onder die draaiknop is. Ook, 'n 17-juwele-horlosie lyk dieselfde as 'n 21-juwele-horlosie met die blote oog, aangesien die bykomende juwele in hierdie geval gewoonlik alle pet-juwele aan die bo- en onderkant van twee van die wiele is.
Ligging van die juwele op 'n 16-grootte, 23-juwel Illinois "Bunn Special." Juwele tussen hakies word tipies net op hoërgraad horlosies gevind. Die presiese rangskikking van juwele het van maatskappy tot maatskappy gewissel.
