ساعت جیبی، نمادی جاودانه از ظرافت و پیچیدگی، تاریخچه ای غنی دارد که از هنجارهای اجتماعی و ارزش های دوران گذشته سخن می گوید. این ساعت های پیچیده چیزی بیش از اشیاء کاربردی بودند. آنها انعکاسی از جایگاه اجتماعی یک جنتلمن و میراثی بودند که باید در طول نسل ها گرامی داشته شود. این ساعت جیبی چه از طلا یا پلاتین ساخته شده باشد، چه از مواد سادهتر مانند برنج یا نقره، ارزش عاطفی فوقالعادهای داشت و از شکافهای اقتصادی فراتر رفت.
سفر ساعتهای جیبی در قرن شانزدهم با ظهور ساعتهای فنری آغاز شد که نشاندهنده تغییر قابل توجهی از مکانیسمهای وزن محور بود. در ابتدا، این ساعتهای قابل حمل دست و پا گیر بودند و اغلب به عنوان گردنبند استفاده میشدند، اما با گذشت زمان، به نسخههای براق و جیبی که امروزه میشناسیم تبدیل شدند. در قرن هفدهم، ساعتهای جیبی با طراحیهای پیچیده و مکانیسمهای پیشرفتهتر، از جمله آلارم، زیباتر و زیباتر شدند.
قرن هجدهم با معرفی یاتاقانهای جواهری و تزئینات الماس پیشرفتهای بیشتری را شاهد بود و ساعت جیبی را به یک نماد لوکس تبدیل کرد. دقت این ساعتها با افزودن تکنیکهای دست دوم و روغنکاری بهبود یافت. قرن نوزدهم اوج محبوبیت ساعتهای جیبی بود و ساعتسازان مشهوری مانند هویر و اولیسه ناردین به شهرت رسیدند. با وجود ظهور ساعتهای مچی در قرن بیستم، ساعتهای جیبی در زمینههای خاصی مانند راهآهن، جایی که زمانسنجی دقیق بسیار مهم بود، ضروری باقی ماندند.
روند مد نیز نقش مهمی در محبوبیت ساعت های جیبی ایفا کرده است. از کت و شلوارهای عجیب و غریب Zoot در دهه های 1930 و 40 گرفته تا کت و شلوارهای سه تکه دهه 1970 و 80، ساعت های جیبی به طور دوره ای بازمی گردند. در حالی که ظهور تلفنهای همراه استفاده روزمره آنها را کاهش داده است، ساعتهای جیبی همچنان به عنوان هدایای دوران بازنشستگی و نمادهای سنت مورد توجه قرار میگیرند.
همانطور که در تاریخ جذاب ساعت های جیبی کاوش می کنیم، داستانی از نوآوری، صنعتگری و میراث ماندگار را کشف می کنیم که همچنان مجذوب و الهام بخش است.
یک ساعت جیبی با توجه به جایگاه اجتماعی و جایگاهش در جامعه چیزهای زیادی در مورد یک آقا به جامعه می گفت. ساعتهای جیبی بهعنوان یک میراث خانوادگی و چیزی که یک مرد میتوانست برایش ارزش قائل شود، اعم از طلا یا پلاتین، به رسمیت شناخته شد. جیب های مخصوصی در ژاکت ها یا جلیقه ها برای قرار دادن ساعت ساخته می شد. مردان ثروتمند ثروت خود را با نوع ساعت جیبی که دارند نشان میدهند، معمولاً افراد تازه ثروتمند میتوانند با نوع ساعت جیبی خود «خود را نشان دهند». با این حال، شکافهای اجتماعی به این معنا نیست که فقرا نمیتوانند ساعت جیبی داشته باشند، در واقع آنها هم ساعتی را از پدرشان به ارث میبردند، اما نوع فلزی که از آن ساخته میشود میتواند از برنج تا نقره متغیر باشد، اما ارزش احساسی دارد. بی قیمت خواهد بود
در قرن شانزدهم ساعت ها به جای وزن از فنرها ساخته می شدند. ساعتهای قابل حمل یا ساعتهای جیبی اولین ساعتهایی بودند که عموم مردم میتوانستند داشته باشند، اما عموماً این افراد ثروتمند بودند و به عنوان یک نماد وضعیت به آن نگاه میشد. اغلب ساعتهای قابل حمل روی دیوار خانه قرار میگرفتند، اما واقعاً قابل حمل نبودند، این ایده چند سال بعد مطرح شد. ساعت های جیبی اولین بار در قرن شانزدهم تولید شدند. این همزمان با اختراع ساعت فنری بود. در ابتدا، ساعت های جیبی ناجور و جعبه ای بودند و عموماً به عنوان گردنبند استفاده می شدند. تقریباً صد سال بعد آنها را در جیب حمل می کردند. توسعه ساعت جیبی به این معنی بود که مکانیسمهایی معرفی شد و حتی برخی از ساعتها آلارم داشتند. تصویر ساعت جیبی در قرن هفدهم شروع به تغییر کرد. قابهای گردتر و باریکتر با ترکیب طرحها ساخته شدهاند و به طور کلی ساعت جیبی را به یک قطعه کاردستی تبدیل میکنند.
در قرن هجدهم از جواهرات به عنوان یاتاقان استفاده می شد و الماس نیز بخشی از ساعت های جیبی شد و آنها را بسیار گران کرد. از روغن برای روانکاری و اطمینان از اجرای روان حرکات دست استفاده شد. در اواسط قرن شانزدهم عقربه های دوم از دقت قطعات زمانی اطمینان حاصل کردند. در قرن نوزدهم ساعتهای جیبی به اوج محبوبیت خود رسیدند و ساعتسازان مختلف به شهرت رسیدند، به عنوان مثال، Heuer، Minerva، LeCoultre & Cie، Ulysse Nardin و بسیاری دیگر. در طول قرن بیستم، گواهیهایی برای ساعتسازانی صادر شد که ساعتهای جیبی دقیقی ایجاد میکردند. قبل از قرن بیستم، ساعتهای جیبی محبوبترین شکل نگهداری وقت شخصی بودند. با این حال، مزایای استفاده از ساعت مچی به زودی در طول جنگ آشکار شد، زمانی که برای دسترسی سریع به زمان نیاز بود. با این حال، ساعتهای جیبی همچنان به طور گسترده در راهآهن مورد استفاده قرار میگیرند، حتی با کاهش محبوبیت آنها در جاهای دیگر.
مد دیکته کرده است که ساعت های جیبی محبوب شدند. در دهههای 1930 و 40، کت و شلوارهای Zoot، کت و شلوارهایی با سایز بزرگ با شلوارهای گشاد در مچ پا و یک ژاکت بلند با بالشتکهای بزرگ بود. کت و شلوار Zoot برای مجالس رسمی پوشیده می شد و اغلب با یک زنجیر ساعت بلند روی شلوار، کفش های نوک تیز و یک کلاه نمدی بزرگ با پر تزئین می شد. در اواخر دهه 1970 و 1980 کت و شلوارهای سه تکه برای مردان مد بودند و این امر منجر به تجدید حیات کوچک در ساعت های جیبی شد. ساعتهای جیبی در ایالات متحده آمریکا عمدتاً در جیب باسن استفاده میشدند و با معرفی تلفن همراه و قابلیت تشخیص زمان، از محبوبیت ساعتهای جیبی کمی کاسته شد. به عنوان یک سنت در برخی از کشورها، ساعتهای جیبی با قاب طلایی به یک کارمند پس از بازنشستگی داده میشود. ساعت های جیبی و راه آهن.
در نیمه آخر قرن نوزدهم، ظهور راه آهن منجر به استفاده گسترده از ساعت های جیبی شد و حفظ زمان دقیق ضروری بود. با این حال، در آوریل 1891 در ساحل دریاچه و راهآهن جنوبی میشیگان در کیپتون، اوهایو، یک غرق قطار معروف به دلیل توقف 4 دقیقه ساعت مهندسان رخ داد. مقامات راه آهن Webb C. Ball را به عنوان بازرس اصلی زمان خود گماشتند تا استانداردهای دقیق و یک سیستم بازرسی ساعت قابل اعتماد برای زمان سنج های راه آهن ایجاد کنند. این امر منجر به اتخاذ استانداردهای سختگیرانه در سال 1893 برای ساعت های جیبی مورد استفاده در راه آهن شد. این ساعتهای جیبی درجهی راهآهن، باید استانداردهای ساعتبندی عمومی راهآهن را که در سال 1893 توسط اکثر راهآهنها تصویب شد، رعایت میکردند. - تاریخچه ساعت جیبی. اولین ساعت جیبی توسط پیتر هنلاین در سال 1510 در نورنبرگ آلمان اختراع شد. ایتالیاییها ساعتهایی به اندازهای کوچک تولید میکردند که در اوایل قرن شانزدهم میتوان آنها را بر روی افراد گذاشت. یک ساعت جیبی به نماد ثروت و موقعیت تبدیل شد، حتی اگر ساعت های قرن 16 و 17 چندان قابل اعتماد نبودند، اما زیور آلات زیبایی بودند! قابها و صفحهها با دست با طرحهای مجلل فرانسوی ساخته شده بودند، در حالی که طرحهای انگلیسی، آلمانی و هلندی آرامتر بودند. با پیشرفتهای فنی، طراحیها سادهتر شدند و تصویر ساعت از حالت غیرقابل اعتماد به زماندار قابل اعتماد تغییر کرد. در قرن هجدهم، ساعتهای جیبی به تکامل خود ادامه دادند. جواهرات به عنوان یاتاقان و گاهی اوقات الماس استفاده می شد، اما همانطور که می توانید تصور کنید، این باعث شد ساعت جیبی بسیار گران باشد. از روغن برای روانکاری و صاف کردن حرکت استفاده می شد. در نیمه دوم قرن هجدهم، ساعتهای جیبی با سه عقربه تولید میشدند، بنابراین زمان را دقیقتر نشان میدادند. در طول جنگ جهانی اول، ساعتهای مچی ترجیح داده میشدند زیرا استفاده از آنها راحتتر بود، با این حال، ساعت جیبی هنوز با کت و شلوار 3 تکه در دهه 1950 استفاده میشد. تا اواسط قرن نوزدهم، ساعتها بهصورت جداگانه ساخته میشدند و گران بودند و در نهایت با پیشرفتهای آمریکا در تولید ساعتهای مکانیزه، قیمت ساعتهای جیبی ارزانتر شد.
