ساعت‌های جیبی عتیقه راه‌آهن، فصلی جذاب در تاریخ ساعت‌سازی آمریکا را نشان می‌دهند که هم نوآوری‌های تکنولوژیکی و هم اهمیت تاریخی را در بر می‌گیرد. این ساعت‌ها از روی ضرورت متولد شدند، زیرا راه‌آهن‌ها برای اطمینان از ایمنی و کارایی در عملیات قطار، دقت و قابلیت اطمینان بی‌نظیری را می‌طلبند. ساعت‌سازان آمریکایی با این چالش روبرو شدند و ساعت‌هایی ساختند که نه تنها دقیق بودند، بلکه به اندازه کافی بادوام بودند تا در برابر سختی‌های استفاده مداوم در شرایط مختلف مقاومت کنند. در اوایل قرن بیستم، این ساعت‌ها استانداردهای قابل توجهی را به دست آوردند و بیش از 30 ثانیه در هفته از دست دادند و دقت خود را بدون توجه به موقعیت یا دما حفظ کردند. با تکامل استانداردهای راه‌آهن بین سال‌های 1890 و 1910، الزامات این ساعت‌ها سخت‌تر شد و منجر به تولید ساعت‌های 18 و بعداً 16 ساعتی شد که این معیارهای دقیق را برآورده می‌کردند. در دهه 1930، فقط ساعت‌های سایز 16 با حداقل 19 جواهر، مکانیسم‌های اهرمی، صورت‌های باز، و تنظیمات برای پنج موقعیت، دما و هم‌زمانی برای استفاده مورد تایید قرار گرفتند. علی‌رغم این استانداردهای دقیق، همه ساعت‌هایی که برای برآورده کردن آنها ساخته شده بودند توسط هر راه‌آهنی پذیرفته نشدند، زیرا راه‌آهن‌های فردی اغلب فهرست‌های ساعت‌های مورد تایید خود را داشتند. این منجر به موقعیت جالبی شد که در آن یک ساعت را می‌توان «درجه راه‌آهن» در نظر گرفت، اما لزوماً راه‌آهن «تأیید نشد»، و لایه دیگری از پیچیدگی و علاقه برای مجموعه‌داران و مورخان به طور یکسان اضافه کرد.
بسیاری از مجموعه داران احساس می کنند که ساعت سازی آمریکایی با اختراع ساعت راه آهن به اوج خود رسیده است. در تلاش برای برآورده کردن خواسته‌های سخت‌گیرانه و سخت‌گیرانه راه‌آهن، جایی که زمان نادرست می‌توانست فاجعه‌بار باشد و می‌توانست فاجعه‌بار باشد، از ساعت‌سازان آمریکایی خواسته شد ساعتی بسازند که فوق‌العاده قابل اعتماد و فوق‌العاده دقیق - بسیار بیشتر باشد. از هر ساعتی که قبلاً تولید شده بود. و آنها با چالش روبرو شدند! پس از سال‌ها توسعه، در آغاز قرن بیستم، کارخانه‌های ساعت‌های آمریکایی ساعت‌های جیبی با کیفیتی بی‌نظیر تولید می‌کردند. ساعت‌هایی که بیش از ۳۰ ثانیه در هفته از دست نمی‌دادند. ساعت‌هایی که به‌طور ویژه تنظیم شده بودند تا زمان دقیق را بدون توجه به موقعیتی که در آن نگه داشته‌اند، در هوای سرد و گرم نگه دارند. ساعت‌هایی که تمام چرخ‌های اصلی آن به منظور جلوگیری از ساییدگی ناشی از ساعت‌ها، روزها، سال‌ها و دهه‌ها استفاده مداوم، نگین‌کاری شده بودند.
البته لازمه اصلی برای ساعت راه آهن دقیق بودن آن بود. در طول 20 سال از 1890 تا 1910، استانداردهای مختلف ساعت راه‌آهن تکامل یافت و خواستار رعایت دقیق‌تر اصول ایمنی و زمان‌سنجی خوب شد، اگرچه این تفاوت‌های جزئی محلی به‌اندازه کافی باقی ماندند. و پذیرفته شد تا شرکت‌های ساعت‌سازی بتوانند با هزینه معقول ساعت‌هایی در سایز 18 و بعداً در سایز 16 بسازند که در هر راه‌آهنی قابل پذیرش باشد. استانداردها به تکامل خود ادامه دادند و تا دهه 1930، فقط ساعت‌های سایز 16 مورد تایید قرار گرفتند و این ساعت‌ها باید حداقل 19 جواهر، تنظیم اهرمی، صفحه باز و تنظیم در 5 موقعیت، دما و هم‌زمان بودن را داشته باشند. با این حال، برخی راه‌آهن‌ها همچنان ساعت‌هایی را می‌پذیرفتند که در حال حاضر مورد استفاده قرار می‌گرفتند و قبلاً طبق استانداردهای قبلی تأیید شده بودند.
به یاد داشته باشید، فقط به این دلیل که یک ساعت تصویر یک لوکوموتیو را روی صفحه یا قاب دارد، به این معنی نیست که در واقع یک ساعت "راه آهن" است. همین امر در مورد ساعت‌هایی که فقط «ویژه راه‌آهن» یا موارد مشابه دارند صادق است. یک ساعت واقعی راه‌آهن باید مشخصات تعیین‌شده برای ساعت‌های راه‌آهن را داشته باشد، و یک ساعت راه‌آهن واقعی باید توسط یک یا چند راه‌آهن به‌عنوان تایید شده برای خدمات راه‌آهن فهرست شده باشد یا به‌طور خاص توسط بازرس راه‌آهن پذیرفته شده باشد. برخی از رایج‌ترین ساعت‌های راه‌آهن و تایید شده عبارتند از: همیلتون "992"، "Bunn Special" ایلینوی و "Wanguard" والتهام، اگرچه تعداد کمی دیگر نیز وجود دارد. با این حال، اگر قصد پرداخت هزینه زیادی برای ساعت "راه آهن" دارید، فقط مطمئن شوید که آنچه را که برای آن هزینه می کنید دریافت می کنید.
