Duerch d'Geschicht hunn d'Methoden an d'Wichtegkeet vun der Zäithaltung dramatesch evoluéiert, déi verännert Bedierfnesser an technologesch Fortschrëtter vu mënschleche Gesellschaften reflektéieren. An de fréierste agraresche Kulturen war d'Divisioun vun der Zäit sou einfach wéi Dag an Nuecht, diktéiert duerch d'Präsenz vum Sonneliicht. Dës rudimentär Approche huet duergeet bis d'Erfindung vum Sonneluucht ëm 1500 v. Wéi och ëmmer, d'Vertrauen vum Sonneluucht op Sonneliicht huet zu sengen Aschränkungen gefouert, wat d'Entwécklung vu méi sophistikéierten Apparater wéi d'Waasseruhr ëm 1000 v. D'Aféierung vum Hourglass am 8. Joerhonnert AD huet eng méi zouverlässeg Alternativ zur Verfügung gestallt, obwuel et nach ëmmer net ideal war fir laangfristeg Zäit ze halen. Et war net bis an den 1300er datt europäesch Mönche, gedriwwen duerch d'Bedierfnes fir präzise Gebiedsplang, déi éischt mechanesch Aueren erfonnt hunn. Dës fréi Aueren, ugedriwwen vu Gewiichter a reglementéiert duerch Fluchtweeër, waren banebriechend awer hunn nach ëmmer d'Präzisioun an d'Portabilitéit gefeelt fir verbreet Benotzung. D'Entdeckung vum Pendelprinzip vum Galileo Galilei am Joer 1583 markéiert e wesentleche Sprong an der Genauegkeet, wat d'Auer et erméiglecht Zäit bannent Sekonnen pro Dag ze moossen. Wéi och ëmmer, d'Erausfuerderung vun der Portabilitéit blouf ongeléist bis zum Advent vum Fréijoersmechanismus, wat schliisslech zu der Schafung vun Taschenuhren gefouert huet. Dës Innovatioun markéiert den Ufank vu wierklech portable Timekeeping, revolutionéiert wéi d'Leit interagéiert mat Zäit a verstanen hunn.
Fir vill vun der mënschlecher Geschicht war präzis Timekeeping einfach net sou grouss. Ofgesi vun der Tatsaach, datt et kee Wee war fir viru Dausende vu Joer genau Zäit ze halen, war et einfach net de Besoin fir dat ze maachen. Fréier Kulturen, déi op der Landwirtschaft baséieren, hu geschafft soulaang d'Sonn geschéngt an opgehalen huet wann et däischter gouf. Et war eréischt wéi d'Mënschheet ugefaang huet vun enger reng agrarescher Gesellschaft ewech ze goen, datt d'Leit ugefaang hunn no engem Wee ze sichen fir de Passage vun der Zäit méi präzis ze markéieren wéi einfach all Dag an "Dag" an "Nuecht" opzedeelen.
Deen fréisten bekannten Apparat fir den Dag a méi kleng Stécker vun der Zäit opzedeelen war de Sonnenwiel, deen op d'mannst 1500 v. Chr. erfonnt gouf. wäert fir ëmmer an d'Geschicht verluer sinn, realiséiert datt Dir e Bengel oprecht am Buedem setzen an, andeems Dir markéiert wou de Schied gefall ass, d'Dagesliicht an diskret Intervalle opdeelen. Dës Intervalle koume schlussendlech "Stonnen" genannt ginn, mat all Stonn 1/12 vun der Zäit wou d'Sonn all Dag geschéngt huet. De Sonneluucht war eng wonnerbar Iddi, déi den uerdentleche Fortschrëtt vun den antike griicheschen a réimesche Zivilisatiounen erlaabt huet. Eng super Saach iwwer de Sonneluucht war datt et ganz portabel war. Et huet awer e puer ganz grondleeënd Mängel. Virun allem huet et just geklappt, wann d'Sonn eigentlech schéngt. Dat war nuets kee Problem, well souwisou keen am Däischteren geschafft huet. Mä et war e grousse Problem op bewölktem Deeg. Och wann d'Sonn hell geschéngt huet, variéiert d'Dagslängt am Laf vum Joer, wat bedeit datt d'Längt vun enger "Stonn" och vun der Summersonnewend bis zur Wantersonnewend ëm 30 Minutte variéiert huet.
Wéinst den Aschränkungen vum Sonnenuhr hunn d'Leit no anere Weeër gesicht fir de Passage vun der Zäit ze moossen ouni vun der Sonn ofhängeg ze sinn. Ee vun de fréie Versuche, déi ganz populär ginn ass, war d'Waasseruhr [och d'Clepsydra genannt], erfonnt iergendwann ëm 1000 v. méiglech de Passage vun der Zäit ze markéieren andeems Dir bemierkt wéi vill Waasser duerch e Lach am Buedem vun engem speziell markéierte Behälter erausgelaf ass. Waasseruhren ware vill méi genee wéi Sonnenzäiten, well de Flowrate vun der Zäit vum Dag oder vum Joer net beaflosst war, an et egal ob d'Sonn schéngt oder net. Si waren awer net ouni hir eege schlëmm Mängel.
Och wa Waasser ka schéngen mat engem stännegen, fixen Taux ze drëpsen, tatsächlech wat méi Waasser am Behälter ass, dest méi séier leeft et aus wéinst dem Drock, deen duerch d'Gewiicht vum Waasser ausgeübt gëtt. Déi al Ägypter hunn dëse Problem geléist andeems se Schëffer mat schrägende Säiten benotzt fir de Waasserdrock auszegläichen wéi d'Quantitéit u Waasser erofgaang ass. Aner Problemer waren awer och d'Tatsaach, datt d'Lach, duerch deen d'Waasser drëpst huet, éischter mat der Zäit méi grouss ginn, an doduerch datt méi Waasser méi séier duerchgoe konnt, an d'Tatsaach, datt d'Escape-Lach och eng béis Tendenz hat ze verstoppen. An den Himmel verbueden et soll kal genuch ginn fir datt d'Waasser tatsächlech afréiert! Waasseruhren, duerch hir ganz Natur, waren och net besonnesch portabel.
Gutt, et huet d'Leit net laang gedauert fir ze realiséieren datt Waasser net dat eenzegt ass wat mat engem stännegen Tempo fléisst, an duerno koum d'Hourglass, erfonnt iergendwann ëm dat 8. Joerhonnert AD Den Haaptgrond datt et net fréier erfonnt gouf war wuel einfach well bis dohinner keen Glas gutt genuch konnt blosen. D'Hourglass benotzt Sand, dee vun engem Glasbehälter an en anert duerch eng kleng Ouverture fléisst, déi déi zwee verbënnt, an de Passage vum Sand ass net besonnesch beaflosst vun de Saachen, déi Problemer mat der Waasseruhr an dem Sonnenuhr virun him verursaacht hunn. Allerdéngs waren grouss Stonneplang onpraktesch, an Zäit halen fir all verlängert Period normalerweis gemengt d'Glas ëmmer nees am Laf vun engem Dag dréihnen. Am Fong huet et e super Timer gemaach, awer e schlechte Timekeeper.
An dat ass zimlech wéi d'Saache stoungen bis d'1300er, wéi eng Rëtsch Mönche an Europa decidéiert hunn, datt se wierklech e bessere Wee brauche fir ze soen wéini et Zäit ass ze bieden. Fir, Dir gesitt, d'Liewe vun engem Mönch huet sech ëm e festgeluegte Gebiedsplang gedréint - eent um éischte Liicht, een um Sonnenopgang, een um Mëtternuecht, een um Mëtteg, een um Mëtteg, een um Sonnenënnergang an een am Nuechtfall. D'Wëssen vun der richteger Zäit gouf dofir méi wéi nëmmen eng Schéinheet - et war e reliéisen Imperativ! An als Resultat hunn dës Mönche déi éischt bekannt mechanesch Aueren ausgeschafft. D'Wuert "Auer", iwwregens, kënnt aus dem hollännesche Wuert fir "Klack", well dës fréi mechanesch Aueren keng Hänn haten a waren entwéckelt fir einfach d'Stonn ze schloen.
Nieft dem Klackschlagmechanismus haten dës fréi Aueren zwee wichteg Ufuerderungen. Déi éischt war eng Quell vu Kraaft, an dëst gouf vun engem Gewiicht un engem Seel oder Kette befestegt. D'Gewiicht gouf op d'Spëtzt vun der Auer gedroen oder gezunn, an d'Schwéierkraaft géif de Rescht maachen. Déi zweet war e Wee fir d'Gewiicht ze zwéngen an engem luesen, gemoossene Tempo ze falen anstatt ze plummen wéi, gutt, e Leadgewicht. An dat gouf vun enger wonnerbarer an
genial Erfindung genannt Escapement. Am einfachsten ass eng Flucht en Apparat dat de Wee vum falende Gewiicht a reegelméissegen Ofstänn ënnerbrach, sou datt et e bëssen gläichzäiteg fällt anstatt alles op eemol. Dëst ass wuertwiertlech wat d'Auer mécht "tick", well wéi d'Escapement sech zréck an zréck beweegt, ofwiesselnd d'Gears, déi un d'Gewiicht befestegt sinn, engagéieren an entloossen, mécht et e ganz markanten Toun.
Dës fréizäiteg Aueren, wärend technologesch Wonner, waren net besonnesch korrekt. Och wa se d'Stonn erlaabt hunn a méi Minutte Portiounen ënnerdeelt ze ginn [also eist Wuert "Minutt" fir déi éischt kleng Divisioun vun der Stonn], konnten se d'Stonn net an eng weider oder "zweet" kleng Divisioun opbriechen [an jo, do kënnt dat Wuert och hier]. Dat huet misse waarden bis en zimlech brillante jonke Mann mam Numm Galileo Galilei den Haaptgrond vum Pendel am Joer 1583 entdeckt huet. Breet gesot huet hien gemierkt datt egal wéi breet e bestëmmte Pendel geschwënn huet, et ëmmer déiselwecht Zäit gedauert huet fir zréck ze schwenken an viraus. Hien huet tatsächlech entdeckt datt d'Zuel vun der Zäit, déi de Pendel gedauert huet fir zréckzekommen, duerch d'Längt vum Pendel selwer bestëmmt gouf an net vun der Breet vum Schwong. An, andeems se e präzis gemoossene Pendel un d'Escapement vun enger Auer befestegt hunn, konnten d'Clockmakers Auerzäiten produzéieren, déi bis bannent Sekonnen pro Dag anstatt Minutten korrekt waren. Et war egal wéi vill Kraaft op de Pendel ugewannt gouf, well d'Kraaft nëmmen d'Breet vum Schwong beaflosst an net d'Längt vum Pendel selwer.
Also hu mir elo Aueren déi gutt funktionnéieren egal wéi d'Zäit vum Dag oder d'Saison, an déi iwwer laang Zäit ganz korrekt waren. Leider waren se nach ëmmer net besonnesch portabel, well d'Gewiicht net reegelméisseg falen an de Pendel net richteg funktionnéiere konnt, wa se ausserhalb Bewegung ausgesat goufen. An hei kënnt d'Taschenuhr an d'Bild.
D'Schlësselerfindung déi d'Auer erlaabt huet portabel ze ginn [a wat ass eng Auer awer eng portable Auer?] war de Fréijoer. Tatsächlech ass d'Benotzung vu Quellen wahrscheinlech déi zweet wichtegst horologesch Entwécklung no der Erfindung vum Flucht. Den éischte Schrëtt fir eng Auer portabel ze maachen war déi schwéier Gewiichter ze ersetzen, déi benotzt gi fir se mat eppes ze maachen, wat eng stänneg Kraaft ausübe géif onofhängeg vun der Positioun an där d'Auer ofgehale gouf. An et gouf entdeckt datt e enk opgerullt, Héichspannungsstreifen aus Metall eng méi oder manner stänneg Kraaft ausübt, wéi et sech ofrullt, wat et just d'Saach fir d'Aarbecht gemaach huet. Natierlech huet et net laang gedauert bis d'Clockmakers gemierkt hunn datt d'Fréijoer ëmmer manner Kraaft ausgeübt huet wéi se sech ofwéckelt huet, awer si hunn eng Rei zimlech genial
Weeër mat dem Problem ze këmmeren, dorënner esou Apparater wéi de "stackfreed" an der "Fusee."
Den zweete Schrëtt fir eng Auer wierklech portabel ze maachen ass mat engem Ersatz fir de Pendel ze kommen, deen d'Auer mat präzisen Zäitintervaller tickt. Fréier "portable Clocks" hunn en Apparat genannt "Foliot" benotzt, deen aus zwee ganz klenge Gewiichter bestoung, déi vun engem Enn vun enger rotéierender Gläichgewiicht suspendéiert waren, awer dës ware weder besonnesch korrekt nach wierklech portabel. Nach eng Kéier war et awer dat nei entdeckte Fréijoerskonzept, deen zur Rettung koum. Et gouf festgestallt datt eng ganz fein Drotspiral [eng "hairspring" genannt well et sou dënn war] direkt un d'Gläichgewiichtrad befestegt ka ginn, an datt wann d'Kraaft vun der Haaptfréi an d'Escapement iwwerdroe gëtt, de befestegten Hoerspring géif spole. an uncoil mat engem ganz reegelméissegen Tempo, doduerch datt d'Escapement sech an den erfuerderleche präzis Zäitintervallen engagéiert a befreit. An, zum gréissten Deel, ass dëst richteg egal wéi d'Auer ofgehale gëtt, déi richteg Portabilitéit ubitt.
Den Ënnerscheed tëscht dësen éischte fréie portable Aueren an den éischte richtege Taschenuhren ass blurry. Och wann e Fréijoer ugedriwwen Auer schonn an de 1400er entwéckelt gouf, ass eng Fréijoersreguléiert Auer eréischt an der Mëtt vun de 1600er opgetaucht, an et huet net laang duerno gedauert ier se kleng genuch waren fir op der Taille oder an der Täsch ze droen . A geschwënn, jidderee deen sech et leeschte konnt, gouf gesinn mat där neier Erfindung, déi ganz Roserei war - d'Taschenuhr.
